Devrin bir zamanýnda,
Bir adam yürürken yolda,
Bir cisime rasladý;
Ufak mý, ufaktý;
Parlak mý, parlaktý;
Belki yakut, belki elmastý,
Koþtu hemen kuyumcuya,
Bir bak buna,
Bir tart dedi.
Kuyumcu evirdi çevirdi,
Ne olduðunu anlayamadý,
Attý terazinin kefesine,
Gramlarla tarttý
Cisim aðýr geldi;
Kilogramlarý koydu,
Yine cisim aðýr geldi;
Kalktý gittiler bir deðirmene,
Tarttýlar ton birimiyle,
Yine cisim aðýr geldi.
Döndüler tekrar kuyumcu dükkanýna,
Kuyumcu tekrar attý terazisinin kefesine,
Dýþarý çýkýp bir avuç toprak aldý;
Attý diðer kefesine,
Toprak cismi tarttý;
Adam heyacanla sordu:
_Çok para eder mi?
_Beþ para etmez..
_Bu nedir ki?
_Ýnsan gözü,
Adam uzun süre hareketsiz kaldý;
Kuyumcuya hikmetini sordu.
Kuyumcu baþladý anlatmaya:
_Ýnsan gözü doyumsuzdur;
Onu bir tek toprak tartar;
Doymak bilmez, hiçbir zaman,
Dünyayý alsa, evreni ister!
Bir avuç toprakta her þey biter.
Yýlmaz Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.