Alfabemde Sen
Geceye seni anlatmak siyahý beyaz yapmak gibi
Öylesine boþ uðraþlarla yýlmadan yorulmadan
Ben þehirvari romantikliklerde yapamam sana
Köy kokar benim kelimelerim ve bozkýr
Ucundan tutsam A’nýn baþý görünmez Z nin
Yok, benim alfabemde sana iki kelime
Süslü sözler derim laf kala kalabalýðý olur dilime
Hep baþlarým ama noktayý koyarým en geriye
Dedimya yok benim alfabemde sana iki kelime
Baðlara düþtüm sel koynunda senden ýrak
Ne fidanlar derdim çýrýlçýplak
Eteklerimde çaðlayanlar böyle asýrlardýr ýslak
Kalemimde mürekkep hep sende iki kelimeye tutsak
Beyhude deðil midir alfebeme, seni anlatmak
Ne bir þiire önsöz ne bir öyküye son sözsün
Masalýn nostaljik aralýðýnda öylesine öksüzsün
Dememiþmiydim meltemler kýzý esmez bu yamaçtan hep ýlýk rüzgârlar
Kopar bir menekþe dibinde ne amansýz fýrtýnalar
Sen asýrlýk kitabelerin esrarengiz þifresi
Hangi ucundan yazsam olamýyorsun alfabemin tek hecesi
Bir günaha düþtü ki sorma, sorma harflerimin cümlesi
Bir gece yürek kabristanlýðýma defnedildi sensizliklerimin nicesi
Kýþlar derermiþ koynunda kardelenler
Seni fýsýldar falanca cilvenin filanca yerinde gezinenler
Ah sen mavi sürgünler yaþatan civanlara
Layýk olamadýn tek kelimelik esrarlara
Bu firak senden ebedi ýrak oluþumdur
Bu son çýrpýnýþ sanma ölüþümdür, bil ki doðuþumdur
Þimdi bilmem hangi piþmanlýktýr seni döndüren geriye
Söyle aðlamaktan baþka ne yakýþtýrdýn gözlerime
Dedimya gülüm yok benim alfabemde sana iki kelime
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.