AŞKA DAİR AŞKSIZ BİR ŞİİR

evleri kanatýrcasýna, yaðmur yaðýyor dýþarýda
yoksullara yazýlan bir þiirden fýrlýyor
pencereme kimsesiz çocuk siluetleri

ve aþk baðýrarak yüzümü týrmalýyor

paltosunu giyip uzaklaþýyor içimden tüm umutlar
terk edilmiþ eski, ahþap bir ev þimdi bedenim
Kendi kendime dokunup dökülüyorum parça parça

baþlýyorum upuzun gecelerde soluksuz acý çekmeye
gözlerimi kuruturcasýna þiir okuyorum aya karþý
ben okudukça zayýflýyor ýþýðý
ve cýlýz bir çizik kalýyor gökyüzünün aðýlýnda

yaþamadan ihtiyarlamýþ kadýnlarýn çizgilerinden
birkaç çizgi sallanýp düþüyor
yüzüme, alnýma, kalbime…
kalbimi alýp bakýyorum
baktýkça içimden aðzýma doluþan ölüleri kusuyorum duvarlara

ormandan gelen karanlýk seslere koþuyor ruhum
týpký aþklarý ruhumu örseleyen adamlara koþtuðum gibi
anladým, sürecek bu aþksýzlýk
sürecek ve yazdýracak !

NÝLAY AKÇAY
(ORTANCA DERGÝSÝ,KASIM 2009)


Sosyal Medyada Paylaşın: