Şehirler Benden Taşınalı Çok Oldu

gecenin son kullanma tarihi yok;
açlýkla üzerine çullanýyorsun.
hüzne deðen parmaklarýn var senin daha çok
þapþal bir endiþenin maðralarýnda gezinen.
ateþ cehennemine dönüyor bak.
tek sabýkam
yine zaman; "istanbul için efkar vakti."
rakýya komþusun.


artýk onlar da biliyor baðrýnda ateþ bir mumun beyazýnda yaþanýlamayacaðýný.
her an yeni bir kent göç veriyorsa gözlerine
ve topraðý bile mutsuz ediyorsa ölüleri sevmek
renklerin gözerine bakmayý öðrenmelisin.
çünkü onlar biliyor,
herkesin alnýna yazýlmamýþtýr sevmek.
bir daha gelmeyeceði bilinen gidene
yüzde tebessüm, dilde teþekkür
þehirlerarasý yolculuk kokan bir "hoþçakal" demek.


baðýþlanamaz bir suçmuþ gibi ikram ediliyor bize
göðüslerinden çok daha alçak rakýmlara inmek.
bir savaþ daha kaybetmiþ olmanýn hicranýyla geriye çekiliyor kan.
þimdi kötü muameleden mezun günlerin saçlarýna dökülür
o eski akþam sefalarý.
bilmiyorsun, ben bu savaþta herþeyimi kaybettim.
en çok da adýmý.
yaralýydým.
kaçtým.
sahipsiz bir ruhla ördüm acýmýn etrafýný.


bir yýldýzlarý gördün bavulsuz gömülürken yolculuklara.
tek bir buðu gözlerinde
tabutun cam tarafý olmuyor
oraya sevmek
"sevmek bir kalma biçimidir" diye yazýlmýyor.
bitti diyorsun sonunda ömrümün sefaleti bitti.
adýmý üzerine istiflediðin dilin cennet müteahhiti; sus denilmiyor.
mezar taþýndan yapma bir gecekondu gibi
alelacele örülüyorum yeryüzünün yarý pembeliðine
malesef aþk, her insanda biraz doðum lekesi.




onlar; yýldýzlar.
yýldýzlar gökyüzünün en haylaz çocuklarý deðil midir aslýnda
bunca zaman bir bedenden bir baþka bedene
meðer bu bir oyundur diye kaymýþlar.
yeni bir kitap indiriyor þimdi tüm giyinikliðimize çýðlýktan bozma sesler.
uzaklarýma sür yüzünü.
çünkü uçurumlara sevdalý her kadýn
ömründe en az bir kere bir saatin içinde akrep besler.
ömründe en az bir kere donkiþot olur.
eðer yeni bir savaþ gibi deðecekse bileðe keskin bir veda
bir kadýnýn çantasýnda her zaman
ölmek için bir aradeniz bulunur.
Sosyal Medyada Paylaşın: