Bir yaprak daha koptu takvimden. Gün batmak üzere, Ankara’nýn üstüne. Evlerin ýþýklarý yanýyor tek tek. Ýnsan kaynýyor her yer, Otobüs, metro, dolmuþ, Bitmek bilmeyen bir telaþ.
Az sonra biter koþuþturmaca, Evlerine çekilir insanlar, Þehir suskunlaþýr. Dört duvar arasýnda neler yaþanýr, Bilinmez ki.
Kiminin tuzu kurudur, Aldýrmaz dünyaya, Vur patlasýn çal oynasýn. Kimi ömrünün her deminde , Sürer sefa. Kimine çelme takar felek, Çektirir hep cefa. Kimisi geçim derdinde, Taþtan çýkarýr ekmeðini. Hasta olan acý çeker, Sabaha kadar inler.
Koca içer içer karsýný döver, Avazý çýktýðý kadar küfürler savurur, Ve aðlayan çocuklar, Korkan küçük yürekleri ile saklanýr.
Ayni çatý altýnda yaþayan Komþunun komþudan haberi yoktur Aç mýdýr tok mudur? Ölse de haberi olmaz Haberi olsa da umrunda mýdýr? Düðün bilmez, Cenaze bilmez. Sürse de sefa Çekse de cefa Ýnsanlarda olmalý Ahde vefa
NÝL SARP 19 MAYIS 2OO9 ANK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilüfer Sarp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.