MUTLULUĞUN KÖREBESİ

Yaþamýn hüzün ezgilerinde,
Aðlamak hevesini de yitirdim.
Çok mu sevdin beni kader!
Perdesini acýlarla açan,
Hayat sahnesinde...

Dört yaným aþýlmaz duvarlar,
Duvarlarda oturan kör, saðýr kalabalýklar...
Þiirlerimde ezmiþim duygularýmý,
Kanatmýþým özlemlerimi,
Hiç dinlenmeyen!
Elleri mavi, bakýþlarý pembe,
Çocuk masallarýmý
Bir karakalem anlamýþ yalnýzlýðýmý,
Bir de sen yüreði nâr-ým

Bu daðlarda ot bitmez dedim,
Sevda suyunla cenneti yarattýn.
Yerim yurdum yalnýzlýktý,
Senden doðan güneþ tahtým oldu.
Biliyorsun sevdasýna yanýðým
Biliyorsun
Ben artýk mutluluðun körebesi deðilim

Dilimde sana hasret þarkýlarý,
Esmer suskunluðuma kafa tutar
Uyutmam geceyi, yýldýzlarý
Sevda kokulu nilüfer
Yakamoz hülyalarýmda dans eder
Yokluðuna uyansa da hicraným,
Gök yarýlýp, bulutlar gözümde yýkansa
Umut diyorum yâr, sabýr diyorum
Aþk ile doðacak güneþe
Ve her toprak zerresine
Seni ve beni ezberletiyorum...


Meryem ASLAN
Sosyal Medyada Paylaşın: