insan

insan olan insan
irdeler.

her anýný,
her yaþýný sorgular,

deðil mi ki
yaþýyor,
düþünüyor
acýlanýyor
seviniyor
muhasebeye girecek
kendi kendine;
çaresiz
hesap verecek

öyle olmasam,
sevgili can
senden önce ben düþmüþ olmasam o yollara,
kolay deðil
anlamazdým.
dile gelip söylediklerini
topyekun örtülü ve aleni
bakýþlarýnda gizlediklerini

müdrik olmak için insan
yaþayarak yorulmalý
solmalý
hem
otuz dokuz ham gök yýlý yaþarken
acý tatlý yanlarý
anbe an
sorgulamýþ olmalý

kontrolsüz akan nehir
zaman
sence anýlarý yutar mý

adam gibi yaþamayan
anladým dese de
inanma

ilmel yakin
hiç
hakkal yakini tutar mý

zirveye bir kala
otuz dokuz ham gök yýlý bitirdin mi
tam da öyle olunur

dediðin
hem
diyemediðin gibi

iþin tuhafý
zirvelere varýlýr
kör kör / bön bön
bakýlýr da vahey
hala zirve aranýr

leylan’ýn yaný baþýnda leylayý aramak gibi
bittiðinin farkýna varamazsýn
bakar bakar yorulursun

gerçeði gördüðün anda
---görenler için geçerli---
büyü bozulur

dizdeki derman,
gönüldeki ferman
seni sen yapan her þey
birden
irtifa kaybetmeye baþlar
düzenli

müsrifçe salgýlanan
adrenalinden mi
hayal kýrýklýðýndan mý
bilinmez
tende ve ruhta
tuhaf bir yorgunluk baþlar
da
her hücreye sirayet eder
beynin kurgularý deðiþir
emirler ve algýlamalar
eskisi gibi deðildir artýk
her þey -biraz- hiç bir þeydir

pembeler –otomat- yeþile döner

dünya dediðin
koyu karanlýk
hem dingin
yaþlanmýþ bir koca-karý
uðursuz - nursuz
üst baþ pejmurde
sýk sýk rüyalarýna girer
sanýrsýn bine dayanmýþ genlerin yaþý
baþ döndüren bir hýzla
her þey ters gitmeye baþlar

zirvelere uygun deðil midir ne
insan
ya da
zirveler insana göre mi deðil

kurulu saat bozulur
tam da zirvede
herþey kalan zamaný boðar

kendi kendine sorar insan
ister istemez
neden
her can bir ömür saatiyle doðar


zaman neden
tam da o an
tersine dönmeye baþlar
maratonu býrakmýþ akrep
hem yelkovan
sanki yüz metre koþar

inmek istersin
hemen
ki ömrün tek sermayen
tuhaf çýkýþlara odaklý sen
enginleri özlersin
neler oluyor bana dersin
herþeye erinirsin
burnuna toprak kokusu gelir
sýk sýk
yaðmur sonlarýný özlersin
nedensiz düþüncelere dalar
hem korkar
hem yerinirsin

ezip geçtiðin yýllarýn koynunda
dipdiri /semirmiþ/ biriktirdiðin anýlar
tepeden týrnaða
fulu kayýtlý her nesne
özensiz çiðnediðin kaldýrýmlar
ýskalanan her deðer
bir bir eksiksiz ,seçimsiz
istemesen de hatýrlanýr.

piþmanlýklar
utanmalar
sökün eder
teker teker
kapýný çalar
da
sendeki sen
seni
riyasýz
muhasebeye zorlar

anlarsýn ki
meðer
anýlarýn bekleme salonudur beynin
unuttum sandýðýn
yaþanýlan her güzellik
ve
çirkinlik
sökün etmiþ
üstüne üstüne
kalabalýk yollar
ödeþmek adýna
her günah ve sevap
sýrasýný kollar

dersin ki
azizim
kýrk yýllýk soluksuz
o
muhteþem çýkýþýn sonunda
mademki zirve bu demek
gidip es geçtiðim deðerlere
bir daha, tez
yeni bir gözle bakmalýyým

lakin
iniþ çýkýþ gibi deðildir.
Bazen saðlam basar yere
insan
bazen sendeler

en kötüsü
inilmez / sýk sýk /düþülür
her düþüþte /azar azar/ ölünür
artýk ne beynin beyin
ne de kaslarýn eski kasdýr
belli ki yaþanýlan her an’la,
vedalaþmaktýr kalan ömür

iniþin usul usul
saðlýklý olaný makbuldür
söylemeden geçmeyeyim

akýl
baþa ermiþtir.
kafatasýna girmiþtir.
nihayet
olmasý gereken yerdedir.

sindire sindire
hoþça kal
dünya demek,
çýkýþ kadar heyecanlý olmasa da
yine de
güzeldir.

þiir de öyle.

Sosyal Medyada Paylaşın: