Sen uyurken boz bulanýk gecelerde,
Üþümesin diye,
Katmer-katmer güllerle kundakladým,
Üryan yüreðini…
Gözlerine gülþenimi taþýdým.
Beyaz zambaklarla baþýna taç yapýp,
Ay ýþýðýný saçlarýna serptim Nilüferim.
Ve…
Kirpiklerine yaslanýp delicesine umudu soludum.
Sine-i canda dikensiz goncalar büyütürken,
Uykusuzluðumu, hasretinle yoðurdum hep.
Rüzgârýn saçlarýný yýkadým gözyaþlarýmla.
Kirpiklerim uykuya duçar olurken,
Ben seni düþündüm yâr!
Siyahý bürünmüþ cellât gecenin göz hapsinde…
Seni ararken tüm zamansýzlýklarýmda,
Mah cemalini bulutlara çizdim hep...
Yürek kalemimle sevdamý,
Gecenin ayaz koynuna býraktým.
Gözlerimden akan hýrçýn denizler,
Karakýþlara gelin verdiðim baharlarýmýn,
Tozlu dudaklarýný yýkýyordu,
Bal kokulu yeþil gözlerinde...
Ve gözlerin,
Öylesine saf, öylesine sevecen,
Meftunu olduðum yeþil gözlerin,
Gök kubbenin sinesinde iki yýldýzdý,
Gelin edasýyla süzülen iki hýrçýn kýzdý.
Öyle ýlýktý ki nefesin.
Benden habersiz her nefes alýþýnda,
Yetim sevdam boynu bükük kalýyordu.
Ve sevdam;
Sen uyanmayasýn diye,
Çýðlýklarýný yüreðine gömüp,
Dudaklarýný kanatarak,
Günün sancýlý doðumuna,
Sessizce tanýklýk ediyordu…