“GARİPLER”

Ben ne garipler gördüm,
Hep onlarýn adý sefalet.
Giydikleri yamalý bir urba,
Yedikleri bir kuru ekmek.

Nicelerinin evi barký yok,
Hep sokaklarda kalýyor.
Topraðý kendine bir döþek,
Yýldýzlarý hep yorgan yapýyor

Göz yaþlarý tamamen kurumuþ
Onlar artýk hiç aðlamýyor.
Bir þeye heves etseler de onlar,
Paralarý yok hiç alamýyor
Dertlerini kime söylesinler ki!
O garipler hep horlanýyor

Karun’un birisi paralarýný hep,
Havalara saçýp savuruyor.
Çöpte ekmek bulamamýþ gariplerin kimisi,
Kim bilir kaç gün öylece aç aç dolaþýyor

Gariplerden birisi daha,
Kimsesiz sokakta ölmüþ
Neden öldüðünü hiç kimse bilmiyor.
Orada ölen insan mý hayvan mý acaba?
Ýnsanlar için hiç fark etmiyor

Cenazesini kimsesizler mezarlýðýna,
Belediye kaldýrmýþ
Adýný soyadýný kim bilsin
Adý garip soyadý sefil yazýyor

Her þeye raðmen güneþ yine doðuyor
Ama insanlar hâla uyuyor.
Ýnsanlar hep bakar kör olmuþ,
Acaba bu neden böyle oluyor
Neden insanlar hâla uyanmýyor
Ve hiç bir ibret almýyor!...

Mehmet Yýlmaz ÝNANOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: