Görmedim ki seni unutayým
Sen benden habersiz
Bilemediðim sevginin peþindeyim
Belki de cennet köþesinde
Kurarsýn hayalimi
Belki baþka çocuklarýn var unuttun beni
Ben senden habersiz
Çeteler sardý etrafýmý
Kabadayý tokatlarý büyüttü bakýþýmý
Izdýraplara dayanamaz minik bedenim
Kaldýrým taþlarýna anlatýrým derdimi
Yanýmdan geçince analý çocuklar
Büzüþür bedenim
Belki sesini duyarým diye
Boþ kaldýrýyorum telefonu
Kan damlar yüreðimin kýzýl çölüne
Annenler gününde saklanýrým kuytulara
Neredesin annem
Yaðmur yýkar bedenimi
Rüzgar tarar saçlarýmý
Yaþayamadan buzlanýr hayallerim
Tutmaz kimse ellerimi
Kayarým kör kuyulara düþerim
Gýrtlaðým yýrtarcasýna baðýrýyorum
Sadece sesimi ben duyuyorum
Sensizliðini gidermiyor hiçbir þey
Karanlýklara saklarým gözyaþýmý
Gökyüzünün maviliði iner geceme
Uyku melekleri buluþtursun diye
Koþarým son hýzla
Kan inmiþ göz bebeklerim çizer resmini
Gözlerin derya deniz gibi parlar
Gönlüm kayar koynuna
Annem doðarken ölmüþ yaþantým
Býktým anam
Býktým
Onun bunun çocuðu denilmekten
Ölüyorum yavaþ yavaþ
Nefes almaksa yaþamak
Ýstemiyorum
Al yanýna sar koynuna
Dalayým sonsuz uykuya
Nurten Tarým