GİDERSEN

tükenmemiþtim henüz, ve gece mavinin koynunda esmer saçlý dilberdi... saçlarýna deðmeye utanýrdý mehtap, filizlenirdi gülümseyiþin ýþýl ýþýl... bir yýldýz, bir yýldýz daha... ve gecenin karasýndan geriye gülümseyiþin karþýlardý sabahý. tükenmemiþtim henüz, henüz hiç çýðlýklar bölmemiþti uykumu...

sen gecenin koynunda yanýk tenli dilberdin, sevdayý anlatan mutlu bir þarký zannederdi seni rüzgar... salkým saçak saçlarýyla akasya, püfür püfür zambak seni bahar zannederdi... tükenmemiþtim henüz, henüz o ufacýk gölgen yollara düþmemiþti...

gidiþin bir nokta olur zannediyordum. ne gidiþinin olduðu yerde hayat, ne hayatýn olduðu yerde gidiþin olur sanýyordum. oysa gittin... þimdi boþuna çabalýyor alev sýcak olmaya ve yakmaya....

günler birer birer gömülüyor bu hasretler þehrinin mezarlýðýna. hergün son beþ dakikalar tanýyorum kendime, þehri terkeden otobüslere yetiþmek için, hep geç kalýyorum... oysa aylak aylak yürüyüp te bir türlü geç kalmayý beceremediðim bir yalnýzlýk oluyor, gecenin penceremden içeri býraktýðý bûse... her sabah yokluðuna yetiþiyorum...

ama beklemiyor deðilim seni. gündönümünde, göðsümde sevdadan kolyem; "gel-sen-" diye yolda gözlerim, "dön-sen-" diye bu sinsi soðuðu almýyorum koynuma. bu tufandan kalma, bu boþ sokaklara aldýrmýyorum...

bazen hasret giriyor sevdamýn kanýna, kahrýndan alev alev yanýyor, kýzýl bir sancý büyüyor, týrmanýyor yamaçlarýndan verilen sözlerin... ve yavan, kül kül dökülüyor ýssýz avuçlarýma...
ve oysa silemiyorum gidiþini alnýmdan...

NE BEN TÜKENEBÝLÝYORUM, NE YOKLUÐUN TÜKENÝYOR....


Sosyal Medyada Paylaşın: