Eski bir takvim oldu yýllarým.
Aydan, yýldan deðil,
Benden kopan anýlarým.
Ýlkbaharým,
Ýnadýna mor
Ve
Toz pembe rüyalarým.
Minik tahta çantasýyla
Okula giden,
Çocukluk yýllarým..
Ýlk göz aðrým,
Kabýna sýðmayan,
Delikanlý çaðým.
Ýlk merhabam,
Ýlk mektubum,
Ýlk heyecaným
ve
Terk ediliþim...
Hayat bu.
Sürprizlerle dolu.
Sular kabarýyor.
Ben acemi bir kaptan.
Ne dümen kalýyor elimde,
Ne tekne,
Ne de bende, benlik...
Devlerle savaþýyorum sanki,
Nefret-öfke ve kin
Durmadan diriliyor.
Ben, her seferinde
Ölüyorum.
Kavak aðacý bir gün
Aklýmý veriyor geriye,
Evleniyorum.
Balayýna deðil
Gurbete çýkýyorum ikinci gün
Ekmek uðruna.
Trenler-istasyonlar,
Sevgiler-hasretler,
Mektuplar-sýla
Ve
Kahreden
Gurbet akþamlarý...
Çocuklar büyüyor,
Ben aþýnýyorum.
Eskiden böyle deðildi.
Zaman ne kadar kötü diyorum.
Yaþamak aþk mý hasret mi?
Yoksa, bizi gurbetlere sürükleyen,
þu küçücük ekmek mi?
Celal ÇALIK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.