KÂBE
Her benlik bir benliðe, daðlar daðlara yaslý,
Varlýk varlýða muhtaç, direksiz durur gökler,
Dayandýðýn ne varsa, her biri gölge faslý.
Oysaki senin nefsin, gövde olmayý bekler,
Hayal hakikat deðil, baþkadýr iþin aslý.
Hiç durmadan deðiþir, beynindeki mevsimler,
Yazý kýþý bir anda, keyfince de yaþatýr.
Büyülerken hep seni, cazibeli isimler,
Aklýna hükmederek, hayalini kuþatýr,
Hepsi birer tuzaktýr, o taptýðýn cisimler.
Bu gün dostun olanlar, derdine ortak olmaz,
Senin en zor gününde, kesmezler mi selamý?
Öyle dost ara bul ki, hiç eskimez hiç solmaz,
Çileni neþe yapsýn, can versin her kelamý,
Kurtulursun dertlerden, içine kasvet dolmaz.
Býrak sen el-âlemi, unut eski biliþi,
Bilincini yenile, aklý fikri çalýþtýr.
Bakýþ açýn deðiþsin, anla artýk her iþi,
Þu nefsine gemler vur, kalbi Zikre alýþtýr,
Bakýp görsün can gözün, seyret geliþ gidiþi.
En derin uykularda, ne bu gaflet perdesi?
Kurþun akar kulaða, gözlerin karasýna,
Sen duyan gören ol, býrak artýk herkesi,
Nefsin ile ruhunun, kalbi koy arasýna,
Ýnan süzülür o nur, duyulur kuran sesi.
Bir tarafýn Yusuf’tur, diðer yanýn Züleyha,
Anlamak kolay deðil, zindanlarda yatmadan.
Bu öyle bir sevda ki, akýbeti süveyda,
Ravza’yý kendinde bil, uzaklara atmadan,
Kâbe’yi muazzama, gönlünde olur peyda.
29,04.2009………………….MUSTAFA YARALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.