Issýzlýða ýslýk çalan zamana akþamýn karanlýðý çöküyor, Güneþ solgun, güneþ yorgun terk ediyor bu diyarý yavaþtan Mavinin griye dönüþen anýný bulutlarýn ötesinden kýzýllýðý sarmalýyor Bir of sesi yankýlanýyor, bilmem ki hangi yanýk baðýrdan
Gözler nemli yürek hüzünlü vurgun yemiþ, bilinmez vurgunluðu kime Çöl sýcaklýðý düþüyor ýssýzlýðýn içinde acaba hangi yanan yüreðe
Ne olursa olsun fark etmez bildiðim sevdiðim þu yanan yüreðimin içinde Gözler bu sebepten aðlýyor, vurgun yemiþ yürek bu yüzden hüzünde,
Ýyisi mi ne sorayým, ne düþüneyim, ne de yazayým Býrakýn o bende yüreðimde saklý kalsýn Bir sýr olarak benimle musalladan mahþere varsýn
Evet, sevgili bu ýssýzlýðýn içinde vurgun yemiþ yüreðin sahibi kim Öyle garip çarpýyor ki, söylesen kimsede bulunmaz çaresi Çünkü tek sebebi sensin çaresi de sen olmalýsýn
Hani sakin bir havada gökyüzüne bakarsýn maviler uzanýr ya sonsuza kadar Bulutlarda uyum saðlar beyazýmsý renkleriyle mavinin o eþsiz ahengine Sanki her biri beyaz papatya misali serpilmiþ mavinin içine Ýþte o an Tek bir eser bulamazsýn hüznün si mgesinden, hasretin renginden O eþsiz güzelliði bozmamak için rüzgârýn esiþi de mavi gökyüzüne uyum saðlar,
Papatya misali serpilmiþ bulutlar Ve ahengine uymuþ rüzgâr Þöyle derin bir nefes çek güzellikler dolsun ruhuna
Düþün bu manzarayý ve düþüncelerini hayalinde yaþat, hayal deryasýnda yüz Ne kadar güzel deðil mi sevginin olduðu yürek Birde sevildiðini biliyorsan Ah be sevgili hasretin hicranýn içinde insan ölse de artýk gam yemez Seven ve sevildiðini bilen ölür mü, ölüm de ayýramaz ki seven yürekleri Altý üstü fani bedendir yokolan, Sevgiler her zaman ölümsüzdür, ebedidir
Bugün yine gönlüm daðýlmýþ senli mi yoksa sensiz mi bilemiyorum Akþamýn karanlýðý hüznüyle geliyor, ýssýzlýðý sarmalayacak zamanýmý Nasýl ki toprak suya hasret, toprak çatlamýþ isyanda Ýþte sevgili bende öyleyim Vurgun yemiþ yürekle hasretliðim sana Sosyal Medyada Paylaşın:
kafkaslar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.