Ruhum kefil mi kalbime ve melalime!

Ne söylesem çare deðil
Feveran olan halime refakat eden bu nefsim cani deðil
El hak aklým kýt deðil, merakým sukut bulmuþ deðil, azmim hýrsýn elinde deðil
Niye nehyin içindeyim, arýzalýdýr bedenim, nefsim için mi ben böyle bir hederim


Alýp baþýný gidiyor an
Ýçinde kaybolduðum zaman, idrakime eriþmiyor mu Furkan
Hangi lisaný öðrenmeliyim, vecdimle hemhal olup aþkýn firkatiyle inlemeliyim
Sevdanýn þadýyla figan etmeliyim, sabrýn kaftanýný giymeliyim ve kanaat etmeliyim


Babam göçeli çok oldu
Annemi mahzun býrakan bir karardý, göz yaþlar yine baþladý
Annem ne vakit yalnýz kalsa, keder halini hiç býrakmasa, yâdýyla hemhal olsa da
Derin bir sýzýsý vardý, derd-i gamýyla yol alan bir insandý, niye suskunlaþan nisaydý


Kabir ziyareti ikramdý
Tek baþýna dertlenmeyi arzulardý, sessizce etrafýna bakardý
Kim bilir neler mýrýldanýrdý, yüreðinde ki sýrlarý bin hüzün ile demek ki anlatýrdý
Ziyadesiyle bir rahatlamanýn iþtiyakýyla ayaða kalkar, latif bir þekilde vedalaþýrdý


Ýçim hicranla sýzlardý
Nazar ettiðim vakit sakýnýrdý, baþýný önüne eðip yürürdü
Ne kadar düþünsem, halinde ki hasretin vecdiyle inlesem asla kifayet etmezdi
Ruhu edep içindeydi, nefsini asla öncelemezdi, hizmet adýna kendinden geçen naifti


Elbette ki ahý vardý
Lakin her nasýlsa kimseye aþikâr eylemeyen bir nazdý
Ne zaman seslensem tebessüm ederek yüzüme bakardý, söyleyemedikleri vardý
Bazen engin bir sancý baþlardý, yoksa gelininden mi bizardý, susmasý mý bir kanaatti


Garipleri çok severdi
Ne varsa elinde vermeyi dilerdi, memnun etmek isterdi
Gözü pek bir nefesti, sözünü esirgemeyen kanaatti, ne derleri hiç önemsemezdi
Sarsýlmayan bir imaný vardý, her halukardý niyazýyla beraberdi, ecri esirgemezdi


Babamý yalnýz býrakmadý
Bir ikindi vakti bahtýnýn kazasýna uðramýþtý, yalnýzdý
Telaþ içinde yoldan geçerken bir araç çarpmýþ ve o an havada birkaç takla atmýþ
Yere yýðýlmýþ, kanlar içinde kalmýþ ve nefesi kesik kesik gelirken hemen kaldýrýlmýþ


Haber geldi, an bitmiþti
Telaþ ne kadar anlamlý bir saikti, acilin kapýsýnda ne çok insan birikmiþti
Annem kan yumaðý olmuþ, her yaný kýrýlmýþ, doktorlar umut yok diyerek býrakmýþ
Bir müddet sonra kalbi sustu, kimseyi görmeden umutlarýnda yolculuðu baþlamýþtý


Mustafa Cilasun

Sosyal Medyada Paylaşın: