Karanlıkta...

Rüzgârýn kulaklara vurduðu soðuk ninni,
"uyuma uyuma" der bana bu karanlýkta.
Bir ýsdýrab ki bu, ne boyu belli, ne eni,
belki biraz elem var bana bu karanlýkta.

Karanlýðý sevmedim, hep ýþýðý aradým,
onun yüzü ýþýktý, oydu benim muradým,
muradým keþmekeþmiþ, çilesini taradým,
ayrýlýk ne imiþ, sor bana bu karanlýkta!

Büyük olsa içime sýðýmaz bu zalim keder,
bazen müstehak olur, bazen masumum; kader...
Düþündüðüm mefhumlar bana iþkence eder,
en geniþ mekânlar dar bana bu karanlýkta.

Ne kattým, ne borclandým þu çileli ömrüme?
Yolun sonuna geldim, aþklarým gitti güme,
ölüm, ayrýlýk deðil, hasret gider gücüme
hatýrlar gelir mi yar bana bu karanlýkta?

Ben yalnýzlýða maðlub bir avare, bir garip,
dünyaya karþý çýkmak istedim göðüs gerip,
ne onu, ne bahtýmý bir tek kendimi yerip
en serin nefesler nâr(1) bana bu karanlýkta...

(1) ateþ manasýnda. Aydýn.

Aydýn Bayrakdar, Almanya 2002

Sosyal Medyada Paylaşın: