ÜŞÜME

üþüyorum mart günlerinin yalnýzlýðýnda
deniz durgun ve solgun bir gökyüzü
bana bir þey anlatmýyor bu yorgun günler
tükenen kýþ mevsiminin ayazlarýnda
sokaklar daha boþ bu saatlerde daha soðuk
ben daha yalnýzým gecelerim ürkek
hangi caddenin bilmem hangi sokaðýnda oturuyorum
yýldýzlar yorganým benim mart gecelerinde ne güzel

üþüyorum , sesimi duymuyorsun
en güzel türkülerimi mýrýldandým sabaha kadar
geceler içimde zaten uykusuz gözlerimde sen
çiçeklerimi suladým erkenden bugün güneþli
çiçeklerimi ne kadar seviyorum bir bilsen
akasya aðaçlarýndan bir hoþ geldin geliyor
erik aðaçlarýný bile geçtiler bu yýl
bir ben üþüyorum yalnýzlýðýmda bilemez kimse

üþüyorum , parmaklarým tutuþuyor gökyüzüne uzanan
annem de yok arkamda, bil istiyorum
ben zaten isyankarým ,firar ettim yaþamdan
bir sorgu odasýnda saatten saniyeler damlýyor
sular daha derin damlýyor tepeme bir bir
hep ayný hýzla ve ayný aralýklarla okþuyor
diðerleri bir yana bu iþkence daha hoþ
falakayý bu akþam kim tercih edebilir

üþüyorum,bu akþam her akþamdan daha çok
sürülmüþ topraklardan yükselirken bir nefes
sabah sabah koþardým o köy o taþ o tepe daðlara doðru
özgür kuþlar gibi olmak vardý bilirsin
uyanýyorum daktiloya çekilmiþ sözde ifadelerim
uzatýlýr önüme ,okuma hadi imzala artýk
ve kocaman bir yumruk ama hiç acýtmayan
kimi çiçeklerin solduðu bir nisan gecesinde

nisan, aylardan en güzeli en çiçeklisi aþklarýn
hep açacaktýr bu saatlerde dereceler ne bilir
ýrmaklardan kar sularý akýyor ilkbaharlarýma
beyaz gelinliklerini giymiþ köpük köpük sular
aðaç köklerine tutunamayan topraklarý sorgular
her dem taze, sorgularda solsa da kimi renkleri
ne bilir zavallý görevlileri nemli odalarýn
ve kim susturabilir karanfilleri, menekþeleri

Sosyal Medyada Paylaşın: