GÖKTEN KIYAMET DÜŞTÜ ÖMRÜNE
leylim
GÖKTEN KIYAMET DÜŞTÜ ÖMRÜNE
Gökten kýyamet düþtü ömrüne,
Bir filiz kadar narindi bedeni,
Simsiyah gözleri karanlýðý ýþýk ederdi.
Bir gün komþusunun oðlunu sevdi.
Gök deðiþti, yer deðiþti.
Kara yaðýz delikanlý elinden tutuverdi.
Kaçtýlar, kendilerince koskocaman þehre…
Gökten kýyamet düþtü ömrüne,
Meclis kuruldu, aile karar verdi.
Azrail seçildi; töre, postuna oturuverdi.
Þehirdeki amcaoðlundan haber geldi.
Ýki sevgili- habersiz - umutlarýna umut ekledi
Gökten kýyamet düþtü ömrüne
Ellerinde simitler , iliþmiþlerdi bir banka,
Azrail pusuda,
Kara bir mermi, kara bir nefretle parmak ucunda
Sýrtýndan yedi kalleþliði
Nerden geldiðini bile bilemedi.
Ah etti,
Sevgilinin kucaðýnda son nefesini veriverdi.
Gökten kýyamet düþtü ömrüne
Ýki el tutup kaldýrdýlar yerden
Simsiyah gözler aðlamaya durmuþken
Þaþkýnlýk döküldü gözlerinden,
Alýp attýlar, bir arabaya tez elden
Baðlayýp aðzýný,çýrpýnýrken
Gökten kýyamet düþtü ömrüne
Issýzlýðýn sesini duydu,
Araba durdu.
Ýttiler topraða yuvarlandý , yumuldu.
Yalvardý, yakardý töre iyice kudurdu.
Simsiyah gözler dikildi, dünyayý son kez yutkundu
Göðsüne dayandý, tabancanýn buz gibi namlusu,
Ak gerdanýna kýzýl güller saçýldý,
Ah ediþi tüm sevdalýlara ulaþtý,
O anda toprakta gelincikler açtý.
Gökten kýyamet düþtü ömrüne
Þimdi sarý benizli,ak yemenili kadýnlar,
Týrnaklarýnda kara topraklar,
Dizlerini vura vura aðlaþýrlar,
Kaderimiz böyle deyip
Töreyi unuturlar.
Gökten kýyamet düþtü ömrümüze
Yüzlercesi sevda uðruna topraða düþtü
Kimi bir sandýkta çeyiziyle sonsuz uykuya daldý
Kimi azgýn nehirlere kurban verildi
Üçüncü sayfalarda bir sütuna yazýldý
Namus mu kazandý, töre mi,yoksa cehalet mi?
Gökten kýyamet düþtü ömrümüze
Insanlýðýmýz koca bir lekeyle tarihe kazýldý
Yürekler yansýn, adalet terazisini kursun
Bir daha hiç sevgililer ayrýlmasýn..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.