Cebreylemiþ inadýn karþýnda durmaktadýr. Erkâný edep ile fikrini sormaktadýr, Mahlasa sýðýnsa da yazmaktan korkmaktadýr, Ýkrarýn beyazýyla kor olmuþ yakar gönül.
Ayyuka çýkmýþ bir kez biter mi artýk cefa, Çengilerin raksýna nakþolmuþ benim vefa, Isýrgan otlarýndan varamadýðým sefa, Köyünün taþlarýyla nur olmuþ yakar gönül.
Lütfun Kevser çeþmesi, insaný saran mizan, Ezelinden ebede ukbadan gelen izan, Yazgýsýný köpürtür gülþahi kulplu kazan, Ehli hal sevdasýyla har olmuþ yakar gönül.
Efkârlýyým umudum yarýna belki çýkmaz, Körlük geceyi sarmýþ irfaný akýl almaz, Tefrika yapsan aþký gündüzü bana salmaz, Umursamaz rüyalar dar olmuþ yakar gönül.
Bir can var bu bedende çekmektedir her öðün, Ýsmine konduramam, ister kalk bunla öðün, Ruhumun dergâhýnda ne bayramdýr ne düðün, Mihri sadýk sarhoþum zar olmuþ yakar gönül.
Perdeleri yýrtacak doðsa da yedi ýþýk, Tutulamaz afakýn sende divan karýþýk, Uslanmaz noktayým ben naz kitabýn alýþýk, Reva gördüðün karlar yar olmuþ yakar gönül.
Þahin Hanelçi 23.03.2009 Elazýð Sosyal Medyada Paylaşın:
Şahin Hanelçi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.