YUNUSSUZ OLMUYOR.

Yunus’um özledim, nerelerdesin.
Ýlhamýn içimde sen benimlesin.
Elimde kalemim, sen þiirimdesin.
Pirimsim ustamsýn, arýsýn balsýn.

Hakk yolunda gezen, azaldý þimdi.
Milletin çoðaldý, bitmedi derdi.
Ustamý ararým, feyiz verirdi.
Gönüller sultaný, çiçeksin dalsýn.

Devrindeki gibi, her yerde kan var.
Gök ekin biçilir, aðlar analar.
Tabut tabut þehit, yaslý bayraklar.
Ustam biliyorum, sende aðlarsýn.

Kar tanesi gibi, þiirlerin ak.
Nurla yanar kabrin, her dem parupak.
Þairler þairisin, baþýmýzda tak.
Ey derviþ Yunusum, Rabbim’den cansýn.

Asil Türk milleti, arar Türkmeni.
Türkmeni ister, hiç gitmemeni.
Gitsen de beklerim, her an gelmeni.
Ey hocam; derviþim, iyi ki varsýn.

Okudukça feyz alýrýz gönlünden.
Yedi yüz yýl geçse de ölümünden.
Eskimez þiirin, düþmez dillerden.
Derviþim ermiþim, ak mý ak karsýn.

Seni okuyanlar, onlar dün gibi.
Eskimez dokuman, saðlam yün gibi.
Kul oldun Rahman’a, ayný ben gibi.
Hocam bizi sever, kýzmaz kollarsýn.

Türkmendaðlý yeter, üzme pirini.
Dersini ezberle, belle yerini.
Yetime öksüze, sürme elini.
Pirin ceza verir, sonra yanarsýn.

HÝLMÝ CAN. (2186)
OCAK.2009.

Sosyal Medyada Paylaşın: