çocukluðumun kedisi yerin bazen benim bazen annemin kucaðýydý kýþ geceleri sobanýn arkasýydý mýrmýrlarýn ninni gibiydi aradan yýllar geçti kayboldu kedilerim onu gördüm bugün oydu çöplükte yatan yanýna yaklaþýrken onun gözleriydi nefretler saçan oydu süratle kaçan o deðil belkide insanlýðýmdý. sadece utanýyorum insanlýðýmdan, galiba bir sen kaldýn bende yadigar utanmak
Feyzi Kanra
Sosyal Medyada Paylaşın:
feyzi kanra Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.