uslan artık gönül
kara saplý bir býçak saplýyasým gelir sana
beni küçük düþürdün bak sen dostda düþmana
sen ne utanmaz ne üstene almaz bir yürekmisin
sanki kastýn var senin benim bu canýma
bir tek sen yaþamýyorsun bu bedende
hiç saygýn yokmu diger hücrelerime
senin yüzünde yaþlar doldu gözlerime
onlarýda periþan ediyorsun kendi nefsine
bak bedenim yorgun taþýmaz ayaklarým
peþinde koþmadan þiþti dalaklarým
gün geçtikçe saçlarýmda çoðalýyor aklarým
yeter artýk vaz geç yalvarýrým
bu kaçýncý ona yalvarýþýn
bu kaçýncý ah deyip gögsüne vurusun
bak göl olmuþ akan göz yaþýn
anla artýk boþuna ugraþýn
baþka yarmý yok þu dünyada
onu baskalarý þarmýþ koluna
ondan hayýr gelmez artýk sana
gel artýk bir son ver þu inadýna
çeyrek asýr oldu görmemisin yüzünü
belkide o çoktan unutmustur verdigi sözünü
arasanda bulamasýn artýk izini
kabul et artýk gerçekleri aç gözünü
nihat demýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.