Ýnadýna dik duruyor, gökteki kara bulutlar Ben sensizliði içimde avuttum, keþke kalsaydýn. Ne olur ayýplama! unutturmadý o umutlar Seni var eden ruhumu, yokluðun ile sarsaydýn.
Saklanan birþey var, lal olasý dilimin ucunda Yaklaþtýkça küçülen sen,beyaza konmuþ son nokta. Gecede bir gölge kal, hiç yaþanmamýþ gibi ol da... Ufuktan gittikçe küçülen, güneþ gibi solsaydýn.
Herkes biliyor da ruhuma nasýl dokunduðunu Dile getiremez bu beden nasýl yorulduðumu Bilirsin aþklar’ýn hep o gözlerden okunduðunu Gündüzler senin olsun, beni gecelere sorsaydýn.
Gür saçlarýndan buket yaptým, yüreðime doladým Çizdim gözlerini beyaza, bakmaya doyamadým. Sensizlik bir zindandý nicedir, hayra yoramadým Keþke sende ben gibi,bu kara sevdaya yansaydýn.
Þimdi daha kinli bakýyor, karanlýða korkumuz Gece yol keser zebaniler, ayrýlýyor yolumuz Birleþmeyen o kalpler de, vedalaþýrken sonumuz Bir son için sona deðecek, umutla sarýlsaydýn.
Yalnýzlýðýn gölgesinde gövdelenen bir hisim ben Sýcak bir günahýn, arsýzlýðýna gülen sisim ben Ve sensizliðin peþinden haykýran,gülmez hiçim ben Yalnýzlýðýma eþ, rüyalarýma güneþ olsaydýn.