hayata veda...
Neresi olduðunu bilmediðim soðuk karanlýk bir yerdeyim, haykýrmak istiyorum ama kime!
Biri bana nerde olduðumu söylesin.
Sanki yer altýnda bir zindan gibi, pencerem bile yok demir parmaklýklarýn önünde bir koridor.
Belirsiz bir esinti var nerden geldiðini bilmediðim.
Ne olur rüzgâr biraz sýcak es.
Dedim ya soðuk burasý üþüyorum, sýcak yüreðinle sarýl ýsýt beni, peki ne oldu da buradayým ne yaptým bilmiyorum,
Sucum ne onu da bilmiyorum.
Birilerini arýyor gözlerim bu zindanda, yüreðim tek kelimeyi durmaksýzýn haykýrýyor GARDÝYAN.
Peki, kim duyuyor beni, dudaklarým mühürlü ses yok.
Yüreðimde fýrtýnalar kopsada dudaklarým sessiz isyansýz, zindan zannettiðim mekânda bedenim kimsesiz,
Belki anlattýklarým anlamsýz sözcükler kifayetsiz,
Hayata elvedalar yetersiz.
Ulu Hâkim duruþma günüm geldi saatimi dolduruyorum,
Bak dosyama kes cezamý kir kalemi bekliyorum
Hala bu zindandayým üþüyorum.
Elveda sevdiklerim ben gidiyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.