ANAMA
Hâlimi dert edip sorma ihtiyar,
Dizlerim gitmiyor, durdu be anam.
Yüzüme bakýp da sanma bahtiyar,
Beynimi yokuþlar yordu be anam.
Sekseni devirdik, daha kýrkýnda.
Yüz ona ulaþtýk býçak sýrtýnda.
Sýkýþýp kaldýkça belâ çarkýnda,
Yalnýzlýk içime kordu be anam.
Hükmüm geçmez oldu gönül kuþuna.
Daldan dala atar boþu boþuna.
Bir savaþa girsem garip baþýma,
Üstüme saldýrýr ordu be anam.
Suçlu kim, suçsuz kim, karýþtý gitti.
Hatýrým sayýlmaz, itibar bitti.
Hele þu muhannet periþan etti,
Bitmiyor çilemin ardý be anam.
Acýyý ekmeðe katýðým yaptým.
Aðrýmý, sýzýmý içime attým.
Umutla uyandým, korkuyla yattým,
Derdimi anlatmak zordu be anam.
Gördüðüm herkesi ben gibi sandým.
Düþmaný dost bildim, dostlara kandým.
Cehennem misali yandýkça yandým,
Her yanýmý ateþ sardý be anam.
Açlarýn hâlini bilmiyor toklar.
Her gün ayrý bir dert,baðrýmdan yoklar.
Hele kuluncumdan yediðim oklar,
Beni can evimden vurdu be anam.
Bin cefa okudum soluk rengimde.
Bir vefa görmedim kendim kendimde.
Ehli harap oldum mihnet cenginde,
Viran oldu gönül yurdu be anam.
Ne gül var bahçemde, ne bülbül öter.
Yaralý kalbimi sýzlatma yeter.
Ne günler yaþadým ölümden beter,
Ömrümü kemirip, sordu be anam
2001--------------Mustafa Yaralý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.