BEKLEMEZ BAHARI KAR ÇİÇEKLERİ

Belki son gülüþtü
Bir can tenhaya düþtü
Kullardan uzak, Mevla’ya yakýn

Hücreler siyah olmuyor her zaman
Beyazlar da kararýyor...

Her yerde kar, yürekte nâr
Her iki cihanda
Seni bekleyen var

Bir kuþ gibi süzüldün semalara
Bir veda hüznü vardý ardýnda
Ayrýldýn… Dualarla…

Nisaný bekliyordun,
Halden bilecek insaný..
Yüzün millete dönüktü
Özün Hakk’a…

Mevla’ya açýktý eller
Dillerde zikir...
Yürekten baðlýydý Alperenleri
Beklemez baharý kar çiçekleri

“Bir çeþme baþýnda uzanmak isterken
huzur ile”
Kevser’in baþýna çaðýrdý
Sonsuzluðun sahibi…

“Uzak, çok uzak yerleri özlerken”
Vakit tamam oldu
Kalabalýk meydanlardan uzak
Son mekân tenha oldu…

Ömrünün son anýnda
Son sözünü söylüyorsun..
lisan-ý hal ile:
“Sana gelmek istiyordum” der gibi…
Tebessüm ile…

Yüzün millete dönük,
Özün sonsuzluðun sahibine…
Sonsuzluðu düþünüyordun,
Artýk üþümüyordun…

Tenha ve kar
Ýçerde hasret, içerde nâr
“Özlediðin Sonsuzluðun Sahibi”
Þimdi sana gerçek yâr…

Artýk kimse kapamýyor pencereleri
Beklemez baharý kar çiçekleri…

Gidiyorsun
Býrakýp çok þeyi gidiyorsun.
Mertliði, yiðitliði
Ve…
Doðruluðu, dürüstlüðü
Bize de býrak
Çok ihtiyacýmýz var…

Gidiyorsun…
Beyaz karlar, oldu kefenin
Her yer kar ve soðuktu
Sen gidiyorsun
Bu defa üþümüyorsun…
Üþüyemiyorsun…










Sosyal Medyada Paylaşın: