Günler,mevsimler geçmekte...
Her geçen gün,
Her geçen mevsim,
Geçerken üstünü örtmekte,
O sýzlayan yaramýn.
Bir yaranýn bu kadar acýtabileceðini,
Nereden bilebilirdim ki?
Bir öðlen vaktiydi:
Omzuna dokunup,
Gitme demiþtim.
Bunun bir veda olduðunu
Nereden bilebilirdim ki?
Beklemek zordu.
Hiçbir þey yapamadan beklemek...
Çaresizce beklemek...
Dilimizde dualarla,
Ýçimizde ümitlerle beklemek..
En ’sonsuza kadar beklerim’ dediðim anda
Bir anonsun tüm bekleyiþleri bitireceðini
Nereden bilebilirdim ki?
O iki hece
Bir kelimeyi
duymayý asla istemedim.
Gittiðini,
Bir annenin feryadýnda duymanýn,
Bir arkadaþýn bakýþlarýnda görmenin,
Bu kadar acý vereceðini,
Nereden bilebilirdim ki?