En uzun yol; Kalpten beyne giden yoldur. Bitiremedim bende bu yolu, Seni gördüm, Göz ve kalbe kandým. Yolun sonunu, Beyni hesaba katmadým. Duygulardýr önce dedim; Attýk imzayý. Bu nikah deðil, Mahkumiyetimin imzasýydý. Yýllarca esir,köle, Kendi duygularýmdan vererek, Seni mutlu edebilmek için yaþadým, Ve çocuklarým için, Ama bende vardým. Bu hayatta,bu yaþamda. Benimde isteklerim,duygularým, Nazlarým,nazlanmalarým vardý. Yapamadým,anlatamdým. Anlarsýn diye senelerce bekledim. Son kararýmdý ayrýlýk. Bir kez geliyorum dünyaya, Onuda senin takýntýlarýnla tüketemezdim. Ayrýlýktan sonra, Duyduðum eksiklikler; Sevdamdan deðil idi, Evlillik üzerine yaptýðým alýþkanlýklardandý. Sana nasýl alýþtýysam? Yalnýzlýðada öyle alýþacaðým. Alýþamadýðým tek þey çocuklarým, Beni esarete,müebbete iten çocuklarým, Ve onlara duyduðum sevgi Seneler sonra, Tekrar oturttu o masaya. Ýlk oturuþum kendi isteðim idi, Ýnsanlar;hata yapabiliyor. Bu oturuþum ise çocuklarýmýn, Yanlýþ ya da doðru üstüne alýnma. Kuruyan,kurutulan aðacý yeþertemezsin. Atacaðým bu son imza ile, Kalem;kýrýlmýþtýr artýk... Sosyal Medyada Paylaşın:
tuğbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.