GÜNEŞ BATARKEN EVSİZ.

Yaktýn yaktýn beni, burdan giderken.
Suyu ateþ gördüm, güneþ batarken.
Renk renk kýrmýzýlar, hare hareydi.
Ufuk yanýyordu, bu bir kaderdi.

Sular yanýyordu, gök yanýyordu.
Þehit kaný gibi, su akýyordu.
Kýzýldan sarýya, buðday tarlasý.
Yavaþ yavaþ battýn, hüzün sonrasý.

Siyah dalga dalga, geldi üstüne.
Acý elem üzüntü, girdi gönlüne.
Fakirler yoksullar, kaldý gecede.
Üst de yok baþta yok, insanlýk nerde.

Ne evi ne barký, parkta kanepe.
Üç gazete yataktýr, yorgan garipe.
Vurursa feleðin, aðýr tokadý.
Yoksulluk böyledir, soðuk baþladý.

Yeni güneþ doðsun, olsun sabahlar.
Donmadýysa evsiz, belki de yaþar.
Yahutta donmuþtur, ölü bir beden.
Sosyal adalet yok, bu acep neden.

Türkmendaðlý þair, oluyor bunlar.
Bir çok evsiz insan, böyle dondular.
Dedim ya denge yok, haktan çaldýlar.
Batan güneþ gibi, yoksul öldüler.

HÝLMÝ CAN.
21. MART.2009.
(2282)

Sosyal Medyada Paylaşın: