Elini aðzýna götüren Çocuklar gibisin sen. Þeker istediðinde aðlayan: Durdurulmasý imkânsýz:
Kýzaran, Pespembe yanaklarýnda Açan bir bahar var Saçlarýndý hazan mevsimi rengi Dökülen aðaçlardan kýpkýzýl Ne güzel uçuþurdu rüzgârda Bir yaprak misali
Dokunmak vardý sana Beyaz boynuna Bileklerine küçücük. Tutmak heyecanlanmak vardý Ufacýk, narin ellerini.
Bahar olmak vardý Mevsimleri kýskandýran Bakýþlarýnda.
Sen vardýn Ben yokluktum hep Fakirliktim senden uzakta Aðlardým bakmadýðýnda Masmavi iri bakýþlarýnla
Adým, Hüzündü hep benim Seslenmediðinde Duymadýðýmda sesini Çýðlýklarýydý Kulaklarýmda ölüm.
Ýzlemek vardý seni Derin bir boþlukta Sadece bakmaktý Uzaklardan, Dokunamamaktý.
Hüzünlendiðinde Bir mum yakýp En hüzünlü þarkýlarda Yorgun gözlerinde Gezinmek vardý.
Uykularýnda düþ olmak vardý Her gece Ben hiç olmadým, Olamadým düþlerinde.
Ben, Bekledim oysa Fark etmeni Baktýðýn gecelerde yýldýzlara.
Sana göz kýrptým: Salýncak kurdum aya, Bir az daha yakýndan görmen Beni fark etmen için Karanlýklarda.
29.12.2005 Ertuðrul Bayam
Sosyal Medyada Paylaşın:
ebayam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.