DİŞÇİNİN KOLTUĞU

Diþçinin koltuðuna oturduðu an,
Yýllarýn geçtiðini anlýyor insan.
Buruk bir acý kaplýyor gönlünü,
Canlandýrýyor gözünün önünde,
Diþlerinin çýktýðý ilk günü.
Ýnsaný,yýllarca geriye götürüyor bir diþ,
Nerede o neþe,o gülüþ.
Arýyor saf ve temiz mutluluðu,
Sevdasýz,baþýboþ,düþüncesiz çocukluðu.
O günler,bir kaç saniyeye sýðýyor,
Göz önünden çocukluk akýp gidiyor.
Uyanýyor bu düþten kýsa zamanda,
Diþçiyi gördüðü anda.
Diþçinin güzelliði alýyor aklýný,
Ruhu okþayan sesine veriyor kulaðýný.
Ýki çift kahverengi göz ve bir tatlý ses,
Yine gönülde doðuyor bin bir heves.
SAVAÞ YAVUZ

Sosyal Medyada Paylaşın: