Ýçim acýyor kýzýl akþamlarda… Yola seninle çýkmak istiyorum… Bir cümlem yok söyleyecek, Hayata dair… Ya da sana… Ya da bana… Susuyorum…
Merdivenlerden inip… Kendime geliyorum… Kendim ne hale gelmiþ? Bilmiyorum…. Uzun zaman olmuþ görmeyeli… Nasýlsýn diyorum kendime… “………………..” Diyor… Üzülüyorum… Kendim bana ne kadar uzak artýk… Ne kadar yok bende bir kendim… Anladým… Galiba… Kendimde deðilim… Hiç de olmamýþým, Doðduðum gün… Terk-i diyar etmiþim kendimi… Yokluklar çerçevesinde, Tozlu bir fotoðraf olmuþum… Kendimde bulunmam artýk… Aramýyorum hiçbir neden… Bu yüzden… Susmuþum…
Merdivenden çýkýp… Sana geliyorum… Sen hiç deðiþmemiþsin… Hep ayný yerde… Ayný bilinmezdesin… Kendimi sana soruyorum… Gördüðünden bahsediyorsun… Ama artýk uðramýyormuþ yanýna… Merdivenler aðýr geliyormuþ… “Yorulmuþ artýk…” Diyorsun… Üzülüyorum… Kendimden bana selam varmýþ… Bunlarý söylerken… Hep… Varlýðýmdan ötede bir yerde durmuþ… Yukarýlara bakýyorsun… Sonra… Bir süre… Bir yýl… Yüz yýl… Bir ömür… Susuyorsun…
…………….
Yalvarýrým….
……………..
Susma artýk… Bakma benden öteye… Konuþ kendimi gören, Sen… Ne olur? Bana bir haber ver kendimden….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Tuncer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.