ÇANAKKALE VE SONRASI.

Çanakkale benim, gururum caným.
Onunla tutuþur, ateþden kaným.
Bir yaným Aðrý’dýr, Edirne’m caným.
Onlarla yanýyor, alevden kaným.

On sekiz mart benim, þaným þerefim.
Parladý yeniden, benim güneþim.
Aldý düþmanlarým, dersini benden.
Gurur duydum Atam, þehit Mehmet’den.

Battý gemileri, öldü her biri.
Kaçtýlar buradan, gerisin geri.
Þehit kaný akan, bu dereleri.
Türk’ler terk etmedi, o siperleri.

Batýnýn gücüydü, zýrhlý gemiler.
Her biri kan kusan, çelik obüsler.
Quenler, Elizabeth, daha niceler.
Denizin dibine, batýp gittiler.

Askerleri seçme, savaþçý ýrklar.
Faslý’lar Hint’liler ve de anzaklar.
Yapsalar da burda, bir çok planlar.
Öldü Ýngilizler ve Fransýzlar.

Ýþte Türk’ün kaný, þahlandý orda.
Düþmaný sokmadý, kalsa da darda.
Þan kattý þanýna, bütün dünyada.
Çanakkale geçilmez, o bir armada.

Sonra yine geldi, bu kahpe düþman.
Kurtuluþ harbiyle, oldu bin piþman.
Denize döküldü, Ýzmir’den Yunan.
Ýngiliz, Fransýz, kaçtý Ýtalyan.

Bunlar leþ kargasý, tarih yolunda.
Ne arýyorsunuz, Anadolu’mda.
Malazgirt’ten baþlar, düþmanlýk bize.
Durmadan gelin, dökeriz denize.

Ey millet yüzyýldýr, bak neler gördün.
Düþmana süngüyle, duvarlar ördün.
Vermedin yurdunu, savundun öldün.
Kurtardýn vataný, sevindin güldün.

Türkmendaðlý devlet böyle kuruldu.
Meþakkatli lakin, uzun bir yoldu.
Ýlk Cumhurbaþkaný, Atatürk oldu.
Vatan millet birlik, selama durdu.
HÝLMÝ CAN.
18.MART.2009.

Sosyal Medyada Paylaşın: