Kaldırım taşları…

Yar…
Kaldýrýmda
Hedefsiz adýmlýyorum,
Taþlar, yýllarýn hicranýný anlatýyor,
Yalnýzlýðým da, bana refakat ediyor.
Sanki kaldýrým taþlarý beni anlýyordu.

Esiyor,
Kabanýmýn yakasýný kaldýrdým,
Rüzgâr yakayý hiçlemedi, içime daldý,
Þöyle bir dolaþtý, tenimi yokladý, okþadý,
O da bulamadý, nasýl bilirdi gönül cefamý.

Tenim
Ürperiyor, diþlerim ritim vuruyor,
Nefesim kesiliyor, boðazým, dilim kuruyor.
Ayakkabým sað olsun tik, tak ses veriyor,
Kaldýrým sessizliðime acýyor, öyle bakýyor.

Zavallý bir kedi,
Ses veriyor aðacýn dalýnda,
Ben kaldýrým da, kedi aðaçta, yar yamaçta,
Perdeler açýk, camdan bakan halimize acýr,
Kaldýrým da biçare gezerken hep içim karýþýr.

Teneke sesi
Geldi kulaðýma týngýrdýyor,
Teklifsiz her halde, her tarafý mesh ediyor,
Sessiz sokakta bir ritim tutuyor, þakýyor,
O anki yalnýzlýðýmý benden alýp götürüyor.

Sevmek,
Acýyý meþk içinde bilmek, içmek mi?
Gönül vermek, sevilenin de bilmesi demek mi?
Hep vermek mi, çile çekmek mi, yanmak mý?
Yalnýzlýðýnda dahi haz almak, onu yaþamak mý?

Ey sevenler,
Gönül verenler, aþkla yananlar,
Bir sýzý duymayanlar, cefadan haz alanlar,
Gün’ü, gece, geceyi gün niyetiyle yaþayanlar,
Aþk, muhatabýný kendine amade kýlar, Onu yaþar.


Mustafa Cilasun

Sosyal Medyada Paylaşın: