Gün on sekiz mart,yýl bin dokuzyüz on beþ Bir milletin var oluþ destaný.. Yedi düvel yedisi birden bürünmüþtü zýrhlarýný Ateþ toplarý kusmuþ dövmeye baþladý kýyýlarý...
Bilmiyorlardý;
Bu vatanýn bir karýþý düþmana verilmez.. Son neferi þehit olmadýkça Kýnalý kuzular boyun eðmez. Çanakkale geçilmez!!!
Sanýyorlardý;
Mevzileri yerle bir ettik,türkleri tükettik...
Göremedikleri;
Ýman dolu göðüsleri Siper ettiklerini... Kahraman olmak deðil hevesleri Yücelerden yüce þehitlikti mertebeleri...
ALLAH ALLAH nidalarý gökleri inletti Tekbir sesleri arþý alayý titretti Þahadetti ölümde eriþmek için bekledikleri Bilirlerdi gül kokulu cennetti girecekler..
Anladýlarki;
ÇANAKALE GEÇÝLMEZ!!!
Bu vatan bölünmez! Ezanlar dinmez! Bayrak inmez! Þehitler ölmez! Þehitler ölmez....
Akgün AKGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Akgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.