İSTANBUL DÜŞLERİ - 1

Yarim,
Ýstanbul’u
Bende mesken tuttum.
Tuttum da,
Bir baltaya sap olamadým.
Yedi tepede,
Kaldýrýmda köþede
Ne yaptýysam,
Hiçbir yerde duramadým.
Belki vardý da,
Ben aradýðýmý bulamadým.

Nasýl geçiyor zaman,
Yýllar nasýl biri birini kovalýyor
Bir bilsen.
Ama bilirsin ya,
Ben hiçbir þeyden yýlmam.
Yarim, yýlmadým daha.
Çünkü sen vardýn hep aklýmda,
Hiç çýkmadýn aklýmdan.

Aklým dedim de….
Aklýma þaþayým be..
Bir görsen,
Bir görsen ne kalabalýk burasý.
Yollardan geçilmiyor
Etraf, sanki kayýp düþler tarlasý.

Ya, o kýrýk dökük,
Her biri bir yanda duran
Yitik umutlar da nesi ?
Ben bilmiyorum ya
Belki de yoktur hiç kimsenin,
Toplamaya hevesi.

Bir kalemim olsa yeter.
Yetmez mi yarim,
Koyamaz mýyým her çabasýyla
Kalemimin,
Tutup da þu kayýp düþleri
Ak kaðýtlar üstüne ?
Baþlayamaz mýyým,
Her birini tek tek bulup
Kýrýk umutlarýn
Onarmaya.

Bilirsin, yaparým yapmasýna
Peki sonra,
Sonra ne olacak, söylesene….?
………
Boþ ver,
Sen, bunlarý düþünme
Sadece beni düþün, beni düþle.

Aklýmý baþýmdan aldýn yarim
Býrak da çalýþayým.
Doldu Ýstanbul sokaklarý
Neredeyse taþacak;
Bak þu düþlere,
Þu kýrýk umutlara bak
Hepsi sabýrsýz,
Hepsi bekliyorlar, diyorlar ki….
Ne zaman,
Ne zaman iþe baþlayacak bu adam.

Önce, düþleri toplarým.
Kýrýk umutlarý ise,
Tek tek onarýrým sýrasý ile.
………..
Neden zor olsun, yarim
Onlar zaten bilirler
Kendi yollarýný.
Bir kez tuttum mu ellerinden
Koþup giderler
Ve hiç ayrýlmazlar
Bir daha sahiplerinden.

“Ýstanbul’un Ortasý Deniz” miþ, yarim
Biterse bu yanda iþim,
Karþýsý da var, bilesin.
Ama kaygýlanma
Yalnýzca beni düþün,
Ve düþlerinden ayrýlma.

Ha…bir de, unutma
Sakýn umudunu kaybetme
Ne kaldý ki,
Þunun þurasýnda dönmeme.

Ýstanbul Düþçüsü

Sosyal Medyada Paylaşın: