NEREYE GİDİYORUZ.

Çan sesleri gelir yakýnýmýzdan.
Hýzlý yavaþ içimizden uzakdan.
Çalýyor güneyden, kuzeyden doðudan.
Avrupa, Yunan, Ermeni’den, Kýbrýs’dan.

Ýstanbul da var Ýzmir de.
Trabzon da, Mardin de.
Apartmanlarda evlerde.
Onarýlýr kiliseleri eskileri de.

Zaten beraberiz, Rumu Ermeni si.
Yahudi’si, Alman’ý, Fransýz’ý, Rus’u.
Yavaþ yavaþ bitiyor Müslüman’lýk.
Sinsi sinsi sarýyor Hýristiyan’lýk.

Mükemmel kiliseleri havralarý.
Baðlarý, bahçeleri, apartmanlarý.
Alman köyleri, Fransýz köyleri.
Bastýrdýlar parayý, aldýlar her yeri.

Ben zaten göremem, lakin tehlike yakýn.
Showroomlar, shoplar, Mcdonaldslara bakýn.
Her yerde yabancý isim, her yerde biçim biçim.
Müslümanlar birleþin, Türküm susarsýn niçin.
Þairim bundan yanar, tutuþur senin için.

Vallahi çok korkuyorum.
Bu gidiþ çok kötü, üzülüp bakýyorum.
Bir gün camilerde kilise.
Çanlar minarelere dikilirse.

Yunus Emre’m, Mevlana’m üzülürse.
Ayasofya sevinir, aðlar Süleymaniye.

Þimdi birlik zamaný.
Karþýlayýn tufaný.
Buna izin veremez, ülkemin müslümaný.
Parayý çok sevenler, düþünmüyor ülkeyi.
Onlar bizi sevmezler, severler devþirmeyi.

Bu toprak ejdadýmdan, bana miras kaldý.
Düþmanlar daha dündü, Çanakkale’yi sardý.
Ýstanbul’u, Ýngiliz, Ýzmir’i, Yunan aldý.
Antalya da Ýtalyan, Fransýz Maraþta’ydý.

Paramparçaydý ülkem, inledik esaretten.
Korkaktý o saltanat, yoksundu cesaretten.
Doðdu Samsun’dan güneþ, aydýnlattý ülkeyi.
Ýstiklal savaþýyla düþmanlar, yeðlediler kaçmayý.

Türkmendaðlý bu toprak, aðlýyor üzüntüden.
Topraktaki þehidin, kan akýyor gözünden.
O çan sesi istemez, ezanlardýr ona yar.
Can borçludur topraða, istemiyor o çanlar.

Belki karamsarým ben, isterim olmaz asla.
Atatürk’ü unutma, öðütlerinle baþla.
Üzmeyin Atatürk’ü, üzmeyin onu asla. HÝLMÝ CAN.
10.MART.2009

Sosyal Medyada Paylaşın: