İBRETLİK KAVGA

Dedem kendi kendine konuþup duruyordu,
Hem de yeni nesile lanet savuruyordu.

Dedim dede bu ne hal, ne için kýzýyorsun,
Neden kendi kendine okuyup yazýyorsun?

Bir ah çekip baþladý dertlerini dökmeye,
Hem de beni uyadý, iyice dinle diye.

Eskiden sevgi, saygý, büyüðe hürmet vardý,
Þimdi þu hale bakýn, her yeri gaflet sardý.

Bir an olsun çýkmazdýk, büyüklerin sözünden,
Tebessüm hiç gitmezdi, dedelerin yüzünden.

Dizine otururdum, dedem beni severdi,
Bu nesilin ümidi, sen olacaksýn derdi.

Bizi bir dakka bile yanýndan ayýrmazdý,
Bizimle ilgilenir, katiyyen usanmazdý.

Çok küçükken öðretti, Kuraný Peygamderi,
Bir bir anlattý, bana Uhut Bedir Hayberi.

Beþ yaþýnda öðrendim namazýmý kýlmayý,
Ýstemezdim dedemin yanýndan ayrýlmayý.

Elimizden tutarak camiye götürürdü,
Bir an bile yanýndan ayýrmadan yürürdü.

Her sabah kalkýþýnda ellerini öperdik,
Dizlerine oturup çorbamýzý içerdik.

Ninelerimiz bizi yere koymazdý bile,
Nerede böyle nine þimdi var mý, nafile.

Sohbet odalarýna dedemizle giderdik,
Söylenilen her sözü o anda ezberlerdik.

Þimdi ki torunlarda gelmiyor dedesine,
Moruk deyip çýkýyor ihtiyar ninesine.

Meyil vermiþ oyuna bilmiyor Fatiha’yý,
Öðrenememiþ daha ufacýk bir duayý.

Baþka bir þey bilmiyor iþi gücü hep oyun,
Bir tek iþe vermiyor ne kulak ne de boyun.

Bir türlü anlamadým bu gençlere ne olmuþ,
Sanki eskisi gitmiþ baþka bir nesil gelmiþ.

Bu yüzden benim yaram iyi olmuyor evlat,
Çaresizlik içinde artýyor derdim kat kat.

Dedemin maksatýný çok iyi anlamýþtým,
Müsadesini alýp konuþmaya baþladým.

Peki dede kabahat bir tek bizde mi dersin,
Bilmem neden kendini bir köþeye çekersin.

Deden sana öðretmiþ kuranýný dinini,
Sen neden öðretmedin kim engelledi seni.

Yalýnýz gidip geldin mescide ve camiye,
Bize hiç dedin mi ki haydi gidelim diye.

Nasil olsa ilerde öðrenirsiniz dedin,
Fakat biz cahil kaldýk sen bunlari bilmedin.

Söyle neden uymadýn sen dedeyin sözüne,
Bu halini bir görse tükürmez mi yüzüne.

Baþ tacý yapmadýnýz bu kutsal emaneti,
Nefretle anacaktýr ilerde sizi atii.

Neden öðretmediniz Rasul’ü Peygamberi,
Sorumlu tutacaðým mahþerde de sizleri.

Siz kuraný çiðneyip yan gelerek yattýnýz,
Üç günlük dünya için ahireti sattýnýz.

Bu sözüm sana deðil bütün büyükleredir,
Siz bunu hak ettiniz ne söylesem yeridir.

Bitti artýk bu nesil kesin ümidinizi
Bilmem ki toprak nasýl kabul edecek sizi.

Yok olmak üzeredir býraktýðýnýz nesil,
Hayýrla anmayacak bunu artýk iyi bil.

Torunumuz var diye anmayýnýz bir daha,
Yollamaz ardýnýzdan ne Ýhlas ne Fatiha.
TÜRKÝSTANLI 1988




Sosyal Medyada Paylaşın: