LEYLA İLE MECNUN

Mecnun Leyla’sýný ararken çölde,
Hep onu görürmüþ çiçekte, gülde.

O kadar çok severmiþ ki Leyla’yý,
Ona benzetirmiþ güneþi, ayý.

Arar iken Leyla’sýný her zaman,
Koymazmýþ adýný dilinden bir an.

Leyla Leyla diye feryad ederken,
Acýrmýþ haline Mecnun’u gören.

Leyla’ya demiþler git de yanýna,
Fazla baðýrmasýn git söyle ona.

Gece gündüz inletiyor daðlarý,
Gök yüzüne çýktý bak ahuzarý.

Leyla bu sözlere dayanamamýþ,
Koþarak Mecnun’un yanýna varmýþ.

Mecnun hala baðýrýyor durmadan,
Haberi yok yanýndaki Leyla’dan.

Leyla demiþ geldim artýk sussana,
Yaný baþýndayým bana baksana.

Mecnun ürkek ürkek Leyla’ya bakmýþ,
Fakat bir türlü de tanýyamamýþ.

Demiþki Leyla’ya söyle kimsin sen?
Karþýma geçip de bakarsýn neden?

Tanýmadým seni, git bu baþýmdan,
Avare býrakma beni iþimden.

Leyla hayret ile Mecnun’a bakmýþ,
Ýþittiði sözler içini yakmýþ.

Ýþte ben Leyla’yým demiþ Mecnun’a,
Çaðýrmýþsýn beni bak geldim sana.

Þimdi de sen kimsin diyorsun neden?
Unuttun mu beni söylesene sen?

Mecnun garip garip bakmýþ Leyla’ya,
Leyla’ysa kapýlmýþ biraz korkuya.

Demek Leyla sensin þimdi öyle mi?
Tanýmadým seni günah bende mi?

Eðer sen Leyla’ysan söyle bileyim,
O zaman bu içimdeki Leyla kim?



Sosyal Medyada Paylaşın: