Sýralý konaklar kalmamýþ yanda, Bu güne kalanlar sanki figanda, Batkýmda tek yolcu kalmamýþ handa, Anýlarda Behçet sað, var gibiydi.
Bir elem düþmüþ de kara gözüne, Bakýyor kalenin mahzun yüzüne, O küçük muharrir dönmüþ özüne, Dizeler ardýnda daðlar gibiydi.
Saksýda gül bitmiþ, güllerde gonca, Anarsýn ardýndan, toprak olunca, Þehrimden bitmiþ de bir güzel yonca, Yokluðu kalpleri daðlar gibiydi.
Sen Behçet Necati, sen gönül nuru, Üstadý manzumun, canlar gururu, Öyle bir kalem ki gönül süruru, Dizeler gönlünde çaðlar gibiydi.
Oturdum sokaðýn kaldýrýmýna, Fatiha gönderdim ölmez ruhuna, Katýlmak istedim can güruhuna, Ýnan ki ölüler saðlar gibiydi.
Anmakta Ýdris’im NECATÝGÝL’Ý, Kalemden çaðlardý bir sevgi seli, Koklarým özlemle esen bu yeli, O bir yaþam deðil, çaðlar gibiydi.
12.Mart.2009 18.45
Özür diliyor ve küçük bir baþlýk deðiþikliðiyle yeviden eklediðimi söylüyorum þiirimi. Çünkü bu aziz üstadý bir kez daha yaþatmak istedim. Maymun çeþme, onun kastamonu yýllarýnda yaþadýðý sokaðýn adýdýr. Onu bir kez daha rahmetle anarken, siz deðerli okurlarýma saygýlarýmý sunuýyorum efendim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet idrisoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.