KADIN VE ÇOCUK..
Yýllar Önce..
Bir kadýn varmýþ
Çaresiz,yapayalnýz…
Yaþanmamýþlarýný
Yaþanmýþlarýný sorgulayan
Keþkeleriyle savaþan
Bir kadýn.
Her nedense ölüme aþýkmýþ ölesiye
Yaþam Senfonisi çalarken
Hep dans edermiþ Ölümle.
Þiirler yazarmýþ ölüm üzerine,
Çaðýrýrmýþ onu gündüz gece.
Ve Bir gün…
Biri gelmiþ aniden.
Adý yokmuþ bilinen.
Kadýn, “ÇOCUK” demiþ ona.
Ve Çocuk…
Iþýk olmuþ karanlýðýna,
Dost olmuþ yalnýzlýðýna,
Yýkmýþ keþkelerini birer birer,
Susmuþ Ölüm haykýran dizeler.
Ama Bir gün..
“Çocuk” geldiði gibi
Sessiz ve zamansýz gitmiþ uzaklara.
Ve Kadýn…
Son þiirini yazmýþ gözyaþlarýyla,
Gömmüþ ruhunun karanlýklarýna.
Hep beklermiþ O günden beri.
“Çocuk” Gelir diye belki..
Ve “Çocuk” çýkagelmiþ aniden.
Kadýn þaþkýn sevincinden
“Çocuk” ise hüzünlü ve kaygýlý
Konuþmuþlar eskiden,yeniden
Akýtmýþlar Hayat Okyanusuna
Acýlarýný,Umutsuzluklarýný
Nefretlerini damla damla.
Bitmiþ kelimeler..
Kýrýlmýþ kum saati..Dolmuþ zaman.
Ve Sonra..
Kadýnla Çocuk elele
Yelken açmýþlar BÝLÝNMEYEN’e..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.