ýlýk bir kadýndýr bana gece gökyüzü mavi ve düþ esnek eðri ve muðlak
öç kesitlerinden eser yok orada dümdüzlüðümden düpedüz uzaktayým onun koynunda
ey! .. baþýma aðrý diye saplanan akýlsýzlýðým avuntumdur geyik gözlerin
elmalar kediler ve güz viþne ekþiliðinde bahar yüksek duvarlý bahçeler ekmekevleri tandýr çökelek anne ve komþu teyze
çocukluk iþte böylesi bir çoðulluktur tekir büyüdükçe tekilleþen büyüklük bizim yaþamak sandýðýmýz
öyleyse kendimi mahpuslayacaðým kör zifir bir akþamüstüne koynumda komþu bahçeden çaldýðým kirazlar þýralý biraz -ama yeterince kýrmýzý- koynumda þiirler ve gece koþularýyla mahpuslayacaðým kendimi hayatýn büyük þelalesi ardýndaki maðaraya
çýktýðýmda örtsünler beni ahmed gibi ama çýkarsam tabii
tufanlar kopsa çýkmam kan aksa çaðlayandan su niyetine umurum deðil sadece yoldaþlarýmýn ölüleri ulaþsýn inzivama sadece onlara aðlayacaðým çünkü