Bu gün şu saflığımdan nefret ediyorum...

Þu saflýðýmdan nefret ediyorum artýk,kaç kiþi kaldýk kim bilir
Keþke çocuk kalabilseydim, masumsu kinsiz nefretsiz hüzünlerimle
Zaman zaman kýrýlgan zaman zamanda mutlu çocuk rollerýnde
Ekmek elden su gölden hayatý hep baharda yasasaydým...
Aksam olduðunda isim koyamadýðým anlamsýzlýk içinde,
sanki yetiþkinler gibi düþünür aklýmca hayaller kurardým.
Hele bayram sabahlarý çoskularý hiç çýkmaz aklýmdan
Mahalle meydanýnda tüm çocuklar/la bir araya geliþimiz
ev ev dolaþýmýz sofralar kurulup toplanýþý,akide þekerleri ile
bir baþkaydý bayram, çocukluðumu tadýnda yasardým....

Zaman geçtikçe bende deðiþiklik/ler baþladý.
ruhumda kabýna sýðmayan fýrtýnalar tenimde deðiþiklikler
ama anlam veremiyor nedenleri niçinleri içinde çözemiyordum..
Günler aylar seneler gelip geçti bir baktým ki hayat sahnesinin içinde
figuran olmuþum. gelen vurmuþ giden vurmuþ,
neþteri eline alan tenime bir çarpý koymuþ,ruhumda derin bir yara açýlmýþ
yalan dolan ihanetlerle karnýmý doyurmusum..
Kimi der kaþýn üstünde gözün var,kimide tipin tipin deðil beðenmedim
nice yüreksiz riyakarlar görmüþüm...
Bazen baþýmý alýp gidesim geldi kaçmak istedim kendimden bile.
bir benlik furyasý içinde sadece ben, ben diyen benliðini yitirmiþ
insanlýktan nasibi olmuyan,kahretsin/ki ben insaným deyip edebsizce
aramýzda dolaþan insan,bense bu utanç içinde insanlýðýmdan utanmýþ
kendime hiç bir sýfatý yakýþtýramamýþým...


Kahretsin/ki yoruldum artýk,
Seneler hýzla avuçlarýmýn arasýndan kayýp gitmiþ
Belliki son deme bu yolculuk, ramak kaldý bitime
Hüzün göz yaþlarý dökülürken tane tane....


Bu gün þu saflýðýmdan nefret ediyorum.
Akgun AKGUN

Sosyal Medyada Paylaşın: