Dingin ufuklarda, Solardý güneþ, Akþam olurdu. Sesler yorgun düþerdi, Ve gün sükûta ererdi. Çökerdi kasvet yüklü bir gece, Baþlardý zulmet. Dinlenirdi karanlýðýn dehlizleri, En pervasýz ses köpeklerin olurdu.
Uzardý… Gece sancý gibi uzardý. Sabahý beklerdi korkulu yüzler. Ve herkesin yüreðinde sevdasý vardý. Uykular bir çýtýrtý kadardý. Görülen karabasanlardý. Ve biz bilirdik geceyi örteni. Bilirdik öldüreni.
Þafak… Bir müjdeci olurdu. Güneþ’in ýþýklarý vururdu tepelere. Ve odamýn kepenklerinden, Iþýk hüzmeleri süzülür, Nazenin bir kelebek gibi, Sabahý muþtulardý. Ve biz tanýrdýk dirilteni, Hayat bahþedeni, Hayat dualar kadardý. Þahit olduðumuz bunca yaþananlardý.
Kenan DEMÝREL Diyarbakýr’da öðretmenlik yaptýðým yýllardaki duygularla kaleme alýnmýþ ve þehit öðretmenlerimize ithaf edilmiþtir. Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜLTEKİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.