Yalnýzlýðýn çöktüðü bir akþam daha geçti, Kimsesizliðin çetelesini tutuyorum, Yalnýzlýk beni kendine arkadaþ seçti, Kendimi onunla avutuyorum...
Neden orada durup kýsýk gözlerinle, Bana manalý manalý bakarsýn? Sevdiðim için beni suçlayan cahil, Peki sen gördüðüm insan mýsýn?
Yürek kabarýr kestiremezsin, Engel olamazsýn coþmasýna, Sen tanýklýk ettin mi hiç, Sevgiye hiç yorulmadan koþmasýna...
Sevmeyi sen de bil, yalnýz kalsan da, Her zaman mutluluðu ara, Hayat yolunda çok yýkýlsan da, Usanmadan gönülleri, bir bir arala...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerDemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.