Tamam, gözlerinde dili var, Hatta hakikatleri var, Altýnda sakladýklarý bakla niyetine. Hayýr, yalan bu! Hangi kalbe iþleyebilirsin bunlarla? Ya da kaç kalbin yarasýný deþebilirsin? Merhem kýlýðýnda. Kim kanar? Çocuk deðildir aþýklar, Ve aþk da, O çocuklarýn eline tutuþturduðun þeker olmadý hiç! O hikayeye benzemez bu, Git, baþka bir yalan bul! Kalbi oyuncak mý sandýn? Sýkýldýðýn zaman yenisini alabileceðin. O halde öyle sanmaya devam et, Sert kayaya çarptýn, Ebeveyninin sana oyuncak alacak gücü yok artýk, Ebeveynin aþk! Bu durumda ne bir aþýk, ne de yarsýn, Sadece bir çocuksun emeklemeye yeni baþlamýþ. Senden hiçbir þey yok artýk, Ne sana, ne bir baþkasýna ait bendeki ruh, Söylemlerin boþuna, Yorma kendini, Peygamber desem de, demem Nuh!
-Doðukan ÝÇÝL- Ýzmir, Eþrefpaþa 4 Mart 2009 / 04:45
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dogukanicil Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.