CÜZ’ÜM KALMADI
Gönül yaylasýnda son kýþ da bitti
Karlarým eridi buzum kalmadý.
Kadrini bilmeden fýrsatlar gitti
Zamaný saymaya lüzum kalmadý.
Mevsimler beþinci mevsime döndü
Dünümü tarihsiz tarihe gömdü,
Ateþleri yakan ateþim söndü,
Küllerin içinde közüm kalmadý.
Kendine zulmetti nefis zalimi,
Artýk sormaz oldu eski halimi,
Bilmem ki utancým söze mani mi?
Fakat kýzaracak yüzüm kalmadý.
Dünya da keyfimce yaþamak gayem,
Bir gölge hayalmiþ hayat hikâyem,
Müflisim tükendi bütün sermayem,
Elimde tutacak kozum kalmadý.
Kýl-ü kale döndü dilde belâgat,
Kör kötürüm oldu cümle ibâdât,
Fenayým fenadan ettim feragat,
Her þey O’na döndü özüm kalmadý.
Küplerle içirdi acý ilaçtan,
Gönül devran edip döndü miraçtan,
Bir seher rüzgârý esti yamaçtan,
Ýzlerimi sildi tozum kalmadý.
Ben ben deðil artýk bir baþka benim,
Çepeçevre sardý varlýk nedenim,
Aklýmý mat etti fikir düzen im,
Dünyada Ukba da gözüm kalmadý.
Sevmemiþ bu gönül belki sevilmiþ,
Bazen kýyam durmuþ bazen eðilmiþ,
Secde’nin taklidi hüner deðilmiþ,
Ölümden baþka hiç çözüm kalmadý,
En büyük ibadet meðer tevhitmiþ,
Salihler Allah’a ihlâsla gitmiþ,
Noktaya erenin her derdi bitmiþ,
Aðrým sýzým sazým sözüm kalmadý.
Sevgili bahtýmý sardý saralý,
Katreden deryaya vardýk varalý,
Tükendi yok oldu,bitti yaralý,
Kül’e karýþýnca cüz’üm kalmadý.
7.08.1999----Mustafa YARALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.