...ÖLÜMCÜL...
Anlayamadýn yine,
Senin kahrýndan batmýþtý güneþ,
Ve küresel ýsýnma zannettiler iç sýkýntýsýný,
Canýmýz sýkýldý, bütün buzullar eridi,
Bütün ormanlar kendini yaktý bu gece,
Sen uykunda kâbus gördün diye,
Haber bültenleri, mangalcý ziyafeti sandýlar,
Ve sürmanþet vermediler, sensizliði...
Sen aynadayken hani demiþtim ya
Bakmayý bilmiyorsun gökyüzüne,
Bakabilseydin görecektin,
Kâinatýn kalbini.
Ürkememiþtin bile,
Anlayamadýðýn kadardý, kaybettiðin.
Pencerene bu sefer yeminliydi, düþebilmeye,
Bir yaðmur damlasý buharlaþýp gelmiþ gözyaþýmdan,
Soluðun olmaya adamýþtý kendini bir yudum oksijen parçasý,
Son selamlaþmamýzdaki týkanýk bir iç çekiþime özenip,
Ve bir yakamoz en yakýn bir deniz penceresinden kaçýp,
Senin en sevdiðin bir þarkýnda adýnýn geçmesini bekleyecekti içinden, söylediðin.
Az sonra tükenecekte olsa,
Ve az sonra söneceðini bile bile bir ateþ böceði,
Pencerenin saçaðýnda son nefesini bir rengini göstermeye çalýþan,
Menekþenin dalýna týrmanmýþ,
Gözlerine son bir kez yanmaya çalýþýrken can veriyordu.
Az önce gücü yetmemiþ gölgende uyumaya,,
Bir ipek böceðinin baþucuna anlarsýn diye býraktýðý,
Sevdasýnýn yarasýný anlatan kozasýnýn yanýnda…
Ve biz bütün kâinatla beraber her gece senin için öldük,
Sen her yeni sabaha uyanýrken,
Yeter ki anla diye bir gün aþký…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.