Kapital duygularýn esiri bir çaðda, Senden aldýðým, Onu benden ne paranýn, Ne bir postacýnýn, Ne de baþka bir kalbin alabileceði, Paha biçilemez bir mektup.
Açýyorum zarfý, sigaradan sararmýþ parmaklarýmla, Özleminden sarýldýðým sigaralarýn, Seni anlattýðým o dumanlarýn, Seni tekrar bana býraktýðý sararmýþlýkla. Parmaklarýmý kenarý sýyýrdýkça, Ellerimi sürükledikçe bu eþsiz, Bu benzersiz armaðanýn üzerinde, Ortaya çýkan her kelimede, Kaðýttan içime derya gibi akan her satýrda, Senin kokuna karýþmýþ kaðýt kokusu, Özlediðim, arzuladýðým koku.
Robotlaþmýþ aþklara, Aþký körelten cinsel dürtülere, Sakýz olmuþ kelimelere inat, Mazinin eþsizliðine, Eski aþklara nazire bir name.
Okurken, Ne "Seni seviyorum!" kelimelerin, Ne de özlem dindirebiliyor gözyaþlarýmý, Aksine, azdýrýyor her birini.
Dayandý gönlüm nice fýrtýnalara, "Okumayý býrak artýk" diyorum kendi kendime, Bitmiyor, Alabora oluyor tüm gemilerim, Özleme dayalý bir aðlama krizinde.
Bitiriyorum nihayet, Kenarý býrakýyorum mektubu titreyerek, Siliyorum gözyaþlarýmý, Sonra gözüme takýlýyor yine kelimelerin, Bir daha okuyorum, Bir daha... Bir daha... Bir daha okuyorum.
O gün bugündür her gün okuyorum, Ama sen yoksun, Biliyorum, Mektubunda da yazmýþsýn zaten, Ýmkansýz bu aþk.