Kara bulutlarla kaplýydý ufkum, Kuru bulutlar, nem yok, Saðanakça yaðan gözlerimde fer yoktu o gün; Çektiðim kalp sancýsýyla kývranýyorken, Kayýyordu ellerimden gonca gülüm, O an sen çýktýn karþýma bagulum.
Yasladým baþýmý omzuna da Þefkatinle avundum gecelerce, Haksýzlýðýmý haklý çýkardý hecelerin, Seninle hatýrladým yeniden Varlýðýný sevincelerin; Seninle uzandý önüme kardeþlik yolum, Kardeþimsin þimdi, can dostum bagulum.
Bu öykü de bitti dediðim andý, Elimdeydi elimi tutan elin, Kardeþçeydi seninle çýktýðým yolum, Sen her þeye deðersin bagulum.
18.Þubat.2009 22.30
Bu dizeleri sýkýntýlý günlerimde hep yanýmda olan bir aziz dostuma, kardeþime ithaf ettim. Bagulum dedim þiire ve onun deyimini kullandým, trakya deyimi. Çünkü o bana Bagulum der.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet idrisoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.